Cade & the Taliesins - The Spiral

“What if I really was Bob Dylan I would rather write new songs every day” zingt Cade Johnson ons tegemoet op zijn debuut cd. Als Cade and The Taliesins worden elf nummers in verschillende huiskamers opgenomen. Cade combineert op de cd "The Spiral" het folkgenre met avant-gardemuziek. Samen met Jeff Minter (elektrische gitaar en zang), Thermand day (basgitaar en zang), Rylan Marshall (drums), Brandon Philipsen (Djembe) en Gina Koch (achtergrondzang) brengt de heer Johnson ons een variatie aan folky, ambiente en avant-garde liedjes. Ze worden soms opgefrist door synthesizerklanken.

Soundscapes, waarin melancholie en milde abstractie de boventoon voeren. Het is gemakkelijk om de stem van Cade te vergelijken met Nick Drake, maar vaak is het terecht. "The Spiral" van Cade & The Taliesins is van onaardse schoonheid, die zonder de nodige clichés uiterst fraai en interessant klinkt.

www.myspace.com/cadesounds

www.cdbaby.com/cd/CadeandtheTaliesins

Tim O'Connell - It's My Song, Dammit!

Tim O’Connell is negentien jaar als hij besmet raakt met het schrijversvirus. Als hij tien jaar later het nummer A Singer Of Songs componeert verdwijnt het in eerste instantie in de vergetelheid. Johnny Cash ontdekt het in de archieven en neemt het samen met producer Rick Rubin op. Zowel Cash als Rubin zijn zwaar onder indruk van het nummer, maar weten niet wie de componist is. A Singer of Songs verschijnt pas in 2005 na de dood van Johnny Cash op de Boxset Unearthed. Het liedje wordt door de pers bejubeld en aan Cash toegeschreven. Als het nummer wordt gezien als essentieel voor het repertoire van Johnny Cash begint de eigenlijke componist zijn mondje te roeren. En...Tim O’Connell brengt samen met in Nashville gevestigde muzikanten, een solo-cd op de markt met de titel "It's My Song Dammit". De reden van deze titel is wel duidelijk!

Tim O'Connell laat op het album een indrukwekkende reeks aan americanaliedjes horen. Vanaf de eerste klanken van het Johnny Cash-achtige Without You grijpen Connells liedjes je naar de strot. Bedwelmende muziek die naar je hoofd stijgt. Het album bevat onder meer akoestische liefdesliedjes als This must be love en het duet met Jill Walsh in Talkin 'about love. Het bluesy Little Radio met een raakvlak naar John Lee Hookers Boom Boom, een zinderende gospelsong met medewerking van The Voices of Praise Gospel Choir (That's Righteous Road) en een handvol prachtige americananummers complementeren het album. Tim weet een enorme spanning in de nummers weer te geven en ook vast te houden. De cd It's my song Dammit! zal je keer op keer een enorme kick geven.

www.cdbaby.com/cd/TimOConnell
www.tallmanrecords.com
www.tallmanrecords.com

www.myspace.com/talldarkranger

The Dave-Bruce Alliance - Jersey to California

Dave Nachmanoff groeit op in de zestiger jaren in Californië. Hij studeert af aan de universiteit in muziek en filosofie. Na zijn afstuderen gaat hij zich op de muziek richten. Dr. Dave, zoals hij wordt genoemd, brengt zijn eerste solo-album uit in 1997; Candy Shower, direct gevolgd door een live-cd Snapshots. Dave heeft een groep fanatieke fans voor zich gewonnen en treedt regelmatig in Amerika op. Als begeleidend gitarist is hij vorig jaar samen met Al Stewart in Europa op tournee geweest. Dave componeert tevens op verzoek liedjes voor speciale aangelegenheden. De uit New Jersey afkomstige Bruce Kalter, die Nachmanoff live aan het werk had gezien raakte onder de indruk. Via het custom song system stuurde hij een songtekst naar Dave, die er muziek voor componeerde. Beiden werden zo enthousiast, dat een samenwerking ontstond.

(Bruce Kalter) (Dave Nachmanoff)

Het resultaat ligt hier voor mij met de titel "Jersey to California" van The Dave-Bruce Alliance. De teksten zijn van Bruce Kalter. De muziek is verzorgd door Dave Nachmanoff. Oftewel de nieuwe Bernie Taupin en Elton John. De folk-rock-pop liedjes zijn prettig om naar te luisteren en liggen lekker in het gehoor. Flower Box, 57 Belverde en Mr. Norple doen je verlangen naar zon, zee en strand. Op "Jersey To California" staan songs, die associaties oproepen met Al Stewart en Tom Petty of met recent uitgebrachte platen van Tony Gilkyson en Patrick Bloom. Het album bevat ook minder creatieve nummers zoals het Carribische Papaya Girl en Cheap Condos On Mars. De grootste tranentrekker en bloedmooie ballad is Summer Eyes. Een liedje vol pure romantiek en een breekbare sfeer, die nog meer spanning had opgeroepen met echte violen. Muziek is voor velen een belangrijk ingrediënt. Als het goed wordt uitgevoerd, zoals op "Jersey To California", nuttigen wij het met groot plezier.
Je houd aan deze plaat van The Dave-Bruce Alliance een goed gevoel over. Muziek die je raakt in je ingewanden waar je intellectuele verdedigingsmechanismen geen controle over heeft.

www.youtube.com/watch?v=4ZspL9SK58o

www.cdbaby.com/cd/dballiance
www.myspace.com/davenach

www.myspace.com/brucekalter

Yardsale - Knock Alley West

Yardsale is een achtkoppige band uit Louisville. Onlangs werd de eerste volledige cd ("Knock Alley West") uitgebracht. Bij beluistering van de cd valt direct de herkenbaarheid van de muziek op. De opener Until I can’t remember laat een zanger (Kirk Kiefer) horen met invloeden van Mick Jagger en Lou Reed. De climax van het liedje wordt bereikt als de Huckleberry Horns komen opdraven. Deze hornsectie bestaat uit Elmer White en Melanie Dillman. Het is één en al energie die deze band uitstraalt. Tussen de herkenbare Stones, Black Crowes en Byrds klanken laat men ons op adem komen met Lost My Minds, het akoestische Reflection en Slowmotion. Liedjes waar de stem en de akoestisch en elektrische gitaar samen smelten tot erg mooie rockballads.

"Knock Alley West" valt tevens op door de variatie aan songs, die door de band bijeen zijn gebracht. Naast de altcountry en rocksongs is ook het honky-tonk genre vertegenwoordigd in de ode aan Emmelou Harris Dream of Amerillo. Het nummer Mississipi Flooding heeft op de plaat een metamorfose doorgemaakt. Op het podium is het een bluesrocker van uitzonderlijke klasse. Op Knock Alley West heeft Yardsale gekozen voor een fris melodietje met schitterende samenzang van Ellen Cherry. Er valt over "Knock Alley West" veel te vertellen, maar ik denk dat je er zelf maar eens naar moet luisteren. Liedjes met een pakkend refrein waar de melancholie snel is bereikt. De plaat barst van de invloeden uit de jaren zestig en zeventig. De band leunt er dan ongegeneerd op. En mag het, eenvoud in de muziek is waarschijnlijk het mooiste wat er is. Een heerlijke aanrader, deze "Knock Alley West" van Yardsale

www.cdbaby.com/cd/Yardsale2

www.myspace.com/yardsale

Chris Carey - Sunset Moon

Chris Carey is net uit de luiers of hij zocht in huis alles op waarmee hij kon drummen. Ondanks verwoede pogingen van zijn moeder om hem piano te leren spelen pakt chris op elfjarige leeftijd toch de drumstokjes op. Tegenwoordig is hij drummer bij de formatie Railbird. Hij wordt in 2008 geínspireerd door Neil Young, Bob Dylan, Willie Nelson en Johnny Cash om zelf liedjes te schrijven en uit te voeren. Dat resulteert in het solo-debuut "Sunset Moon. Op deze "cd speelt Carey op de akoestische- en elektrische gitaar, mondharmonica en uiteraard de drums. Muzikaal wordt hij ondersteund door Tony Markelis(basgitaar), Kevin Maul (dobro en pedal steel), Tim Wechgelaer (viool en mandeolin) en Sarah pedinotti (achtergrondzang en tevens zangeres bij de band Railbird). Bij beluistering van "Sunset Moon valt mij op, dat de muziek van Chris Carey blijft hangen en mij diep weet te raken.

De cd bevat tien semi-akoestische altcountry en americana pareltjes, zoals het prachtige ingetogen gezongen Travelling Song. Een nummer dat zeker niet zou hebben misstaan op de lp Harvest van Neil Young. Op subtiele wijze zingt hij over een ruwe zeeman, die zijn thuis mist in Angels & Sailors. Dit liedje wordt weemoediger door het prachtige vioolspel van TimWechgelaer. "Sunset Moon" bezit tevens een aantal songs, die van mij airplay verdienen.Feelin Good en Nothin' on my mind zouden zo door Chris de charts in worden gezongen. Carey durft tevens zijn grenzen te verleggen in het bluessy Freewheelin. A Rose is van uitzonderlijke klasse, mede door een schitterend duet met Sarah Pedinotti. Chris Carey bewijst op zijn solo-cd, dat hij een uitstekend zanger en liedjesschrijver is. De melodieuze nummers worden in vele gevallen ingeleidt door Careys mondharmonicaspel.De combinatie van melancholische en meedogenloos klinkende composities zullen zeker in de smaak vallen bij folk, americana en altcountryliefhebbers. "Sunset Moon" is een plaat die onopvallend om je aandacht bedelt. Een warm album, die je tegen je aan zal drukken.

www.cdbaby.com/cd/ChrisCarey

www.myspace.com/chriscareymusic

Yankee Network - Yankee Network

De vier heren van Yankee Network hebben hun naam ontleend aan de eerste FM radiostation in Amerika. De band bestaat uit Brook Cumor (zang,akoestisch en elektrische gitaar, mondharmonica), Scot Mclain (drums), Cammerson Miller (zang, akoestisch en elektrisch gitaar, mandoline, lapsteel) en Brien Sumna (basgitaar).
De debuut-cd van Yankee Network bevat een assortiment aan aanstekelijke songs.
Lekkere ongepolijste semi-akoestische altcountry en rootsrock van een band, die regelrecht bruist van de energie.

Brooks stem toont een duidelijke gelijkenis met iemand als Dan Baird. Luister maar eens naar een nummer als Porch Fell Down om je te overtuigen. Nowhere To Go doet je denken aan een akoestische variant van de Drive-by Truckers. Back to the roots en dan kom je natuurlijk uit bij onder meer Jayhawks, Uncle Tupelo, Ol'97, Yayhoos en Sons of Bill. De twaalf overheerlijke, door rauw gitaargeluid aangedreven, nummers doet je denken aan de tijd dat muziek nog gemaakt werd door mensen van vlees en bloed. De liedjes op het debuutplaatje worden zeker niet verkracht door allerlei technische trukjes in de studio. De vier heren rocken als een trein, die plezier hoog in het vaandel hebben staan. Kortom: die vier gasten van Yankee Network uit Baltimore laten ons op dit album zowel pakkende gitaarliedjes, venijnige altcountry en een enkel rock 'n billy nummer horen. Er wordt op deze cd veertig minuten lang een feestje gebouwd, die je vanaf de eerste klanken uit je bol laat gaan.

www.yankeenetwork.net

www.myspace.com/yankeenetwork

Adrian St. John - West

Als Adrian St. John als Indiaanse jonge vrouw op achtienjarige leeftijd naar Californië vertrekt gaat het mis. Liefde, geld- en drankproblemen zijn schering en inslag. De ommezwaai komt bij het beluisteren van "Blue" van Joni Mitchell. De liedjes op deze plaat hebben zoveel impact op de folkrockzangeres, dat zij haar hoofd weer boven water weet te houden. Ze put kracht uit de liedjes van Joni. Er zit uiteindelijk tien jaar tussen haar eerst geschreven liedje en de opname voor haar debuutcd. Het bijeengeschraapte geld was voor de Indiaanse genoeg om een cd op te nemen. “West” is een plaat, die ze met behulp van een aantal gastmuzikanten heeft opgenomen. Jen Swartz (drums), Ben Fordham (viool), M.P. Thomas (basgitaar) en jordan shapiro (gitaar en pedaalsteel) stonden Adrian st. john bij tijdens de opnames van haar debuut-cd.

Ze is gezegend met een stem vol liefde, passie en gevoel. "West" is een cd met Ierse (door de zeer aanwezige viool) en Indiaanse invloeden. Ze brengt muziek met een rijke melodie, warme klanken en een krachtige boodschap met betrekking tot haar familie. De ritmische aanstekelijke countryfolk en rockliedjes doen je meeneuriën en brengen een ‘glimlach’ in je oren. Muziek die een rotsvast geloof uitdrukt in de manier waarop de liefde en het leven kunnen leiden tot onze beste kant. Adrian St. John heeft haar naam bij mij definitief op de kaart gezet. “West” is een meeslepende cd, die vol enthousiasme wordt gebracht.

www.adrianstjohn.com

www.myspace.com/adrianstjohn

Austin Collins & The Rainbirds - Wrong Control

Binnenkort wordt het langverwachte nieuwe album uitgebracht van Austin Collins & The Rainbird. De voorganger "Roses are Red" kreeg vele positieve reacties van de schrijvende pers. De in 2008 uitgebrachte plaat bestond uit aan Slobberbone en Son Volt verwante altcountrymuziek. Voor de cd "Wrong Control", die op twee maart op de markt zal verschijnen, is wederom gekozen voor producer Will Johnson. Austin wordt op de nieuwe schijf bijgestaan door Dylan Mcdougall (leadgitaar) en Craig Bagby (drummer). "Wrong Control" klinkt steviger dan Something Better (2005) en Roses are Red (2008). Will Johnson stuurt de heren uit Texas op dit album de richting van de stevige rock, gecombineerd met flarden americana en altcountry.

De rock en popnummers Island, Frailer Ground en Just The Same zijn weliswaar zwaar verteerbaar, maar klinken als een klok. Toch moet mij van het hart dat Austin, Dylan en Craig herkenbaarder klinken in het semi-akoestische altcountryliedje Care. Het afsluitende Centromatic-achtige Centerpiece is spannend en broeierig tegelijk. Hiermee ligt tevens het zwaartepunt van "Wrong Control". De lekker in het gehoorklinkende rootsy liedjes van "Roses are Red" hebben op dit album plaats moeten maken voor te sterk aangezette elektrische gitaarklanken. De merendeels door Collins zelfgeschreven liedjes zijn prettig naar te luisteren. Het is de productie van Will Johnson, die mij dit album niet laat overtuigen.

http://www.austincollins.net

Kasey Anderson - Nowhere Nights

Als de klanken wegebben van de fameuze easyrockende song Real Gone, live ingespeeld met fel smerig gitaarwerk met de rauwe zang van Kasey Anderson word ik stil. Waarom wordt deze sfeer niet op de gehele cd gecreërd door producer Eric 'Roscoe' Ambel? Het nieuwe album "Nowhere Nights" van de inmiddels negentwintigjarige Kasey Anderson staat vol broeierige, somber en ingetogen liedjes als Bellantum Blues, Home en From Now On. De herkenbare sound van de Drive-by Truckers, Tom Petty en Dan Baird viert hoogtij in vrolijke radiovriendelijke rootsliedjes als All Lit Up, Torn Apart en Nowhere Nights.

Eric Ambels touringband begeleidt Kasey Anderson op deze nieuwe plaat. Gitarist Dan Lowinger, bassist Bo Stewart, drummer Julian MacDonough en keyboardspeler Lewi Longmire laten in vele gevallen geen ruimte voor subtiliteit. "Nowhere Nights" bestaat zeker uit een mooie collectie aan liedjes. Teksten over hoop, liefde, twijfel en spijt worden op karakteristieke wijze gebracht met de hese keelklanken van Kasey Anderson en de ongemeen vurige gitaarpartijen van Dan Lowinger. Het album biedt alleen te weinig variatie aan ballads en uptempo-songs om uit te groeien tot een boeiend geheel. De te duidelijk aanwezige vinger in de pap van producer Eric Ambel wordt tijdens de beluistering ook een storend factor. "Nowhere Nights": interessant, meeslepend en iets te eentonig.

www.youtube.com/watch?v=2uDKNZ40nmM&feature=youtu.be

http://www.kaseyanderson.com/

www.myspace.com/kaseyanderson

Adam Carroll & Michael O'Connor - Hard Times

Wie graag luistert naar akoestische liedjes in de pure vorm zal zeker gaan genieten van de cd "Hard Times" van de Texaanse singer-songwriters Adam Carroll & Michael O’Connor. Adam is bekend van onder meer de cd's "Far Way Blues" (2005) en "Old Town Rock ’n Roll" (2008). Hij heeft in het verleden opgetreden met zijn goede vriend Scrappy Jud Newcomb en Beaver Nelson. Michael treedt vaak op als begeleider van songwriter Slaid Cleaves. Het duo Adam Carroll & Michael O’Connor heeft met de cd "Hard Times" een plaat gemaakt met prachtige nummers. Beetje bluesy, soms wat folk en americana. Het tweetal begeleiden elkaar uitstekend op de akoestische gitaar. De humorvolle teksten ( 'the parkingmeter has done his time' of 'I’m tired of myself') en prachtige liedjes zijn van eigen hand. Ze worden uitermate integer uitgevoerd op dit album. Daarbij krijgen ze hulp van David Caroll (staande bas) en Gabe Rodes (gitaar,piano, ukelele).

Met zijn in bourbon doordrenkte rauwe stem geeft O’Connor dat extra scherpe randje mee, waardoor de tien liedjes niet zoetsappig gaan klinken. Carroll heeft een karakteristieke songwriterstijl met een raakvlak naar Grayson Capps. Beide singer-songwriters schromen niet om elkaars liedjes te vertolken. Het moet gezegd, muzikaal klikt het uitstekend tussen de twee zangers. "Hard Times" is zeker weggelegd voor liefhebbers van muziek van John Prine en Todd Snider. Goede wijn behoeft geen krans. De luisteraar moet de uiterst vakkundige gebrachte liedjes maar voor zich laten spreken. "Hard Times" laat zich maar moeilijk uit de cd-speler verdrijven. Een pracht plaat vol met doorleefde vertolkingen van twee Texanen.

www.myspace.com/adamcarrollmusic

www.myspace.com/michaeloconnormusic

Inky Glass - Miss Fit

Een talent is ze zeker, zangeres Inky Glass uit de Bronx, New York. Ze laat namelijk met haar debuut-cd Miss Fit een enorme indruk achter. Haar stem vertoont overeenkomsten met de legendarische Nico en de voor vele onbekende Franse zangeres Hermine Demoriane. Hermine overdonderde mij in 1984 met haar debuut-ep World on my Plates. Je hoort op deze cd acht melodisch, soms klagere blues en folkliedjes met duidelijke beïnvloeden van Janis Joplin, Patti Smith, Billie Holiday en Tom Waits. De sfeer die op deze studio-cd hangt is die van een open-mic avond in een klein cafe. Soms klinkt Inky Glass (echte naam Heidi Kohlman) als een ontembare hyena (Roses), maar uiterst duister in Cortar De La Venas ('six more miles to your suicide').

Ze zingt op een manier die het binnenste van het menselijke brein heftig in beroering brengt. Vijfentwintig minuten lang is de zangeres ingetogen en dan weer rauw en furieus met onder meer teksten over de wijk Harlem en het overlijden van haar dierbare vriend. Ondanks dat de acht liedjes soms lastig en heftig gepassioneerd klinken weet Inky Glass de muzikale boog tot aan het eind gespannen te houden.

www.youtube.com/watch?v=-v6rEn49VjA&feature=related

www.cdbaby.com/cd/InkyGlass1
http://www.inkyglass.com/

Robin Roberts & Billie Preston - Pay-Day Motors

Singer-songwriter en banjospeler Robin Roberts en folkzangeres Billie Preston zijn afkomstig uit Wichita, Kansas. Ze zijn afzonderlijk van elkaar tientallen jaren aktief in de folkscene. Het tweetal heeft de krachten gebundeld op de cd "Pay-Day Motors". Samen met gastmuzikanten Scott Piper (viool) en Kirk Sorensen (mondharmonica) krijgen wij vijftien ingetogen, bijna breekbare maar daardoor aangrijpend mooie nummers te horen in het folk en bluesgenre. Alle liedjes hebben een laid-back karakter, alsof je met zijn allen rond het kampvuur zit.

De intieme en melancholische nummers worden een uur lang op fingerpickin’ wijze gebracht op akoestische gitaar en banjo. De weemoedige liedjes zijn subliem en weten ondanks dat ze net boven een wandeltempo uitstijgen toch volop te boeien. Dit wordt mede veroorzaakt door de bedwelmende zangprestatie van Billie Preston. Het duo valt tevens op door de fraaie harmonieuze samenzang. Pay Day Motors is een sfeervolle en gevoelige newfolkplaat,die teruggrijpt naar de wortels van de Amerikaanse folk en countryblues.

www.cdbaby.com/cd/rrobertsbpreston
http://www.myspace.com/billiethesingerhttp://www.myspace.com/robin909roberts