Als ik andere jaren DE cd van het jaar tegenkwam waar ik na het beluisteren zei: deze sluit ik diep in mijn hart, was ik ondanks de vele hoogtepunten van dit jaar, nog niet mijn ultieme nr. 1 van 2009 tegengekomen. Was, want direkt vanaf de eerste tonen van het Gram Parsons achtige Fortune Fades van Wrinckle Neck Mules op hun nieuwe album "Let The Lead Fly" houdt deze cd mij compleet in zijn ban met Gram Parsons, Flyin'Burrito Brothers, Bottle Rockets, Sons of Bill en Steve Earle als voornaamste muzikale invloeden.
Met deze door de uit Richmond afkomstige band zelfgeproduceerde cd vallen alle country, americana, folk, bluegrass en southern-rock ingrediënten op zijn plaats. Mede door de opgewarmde, sublieme harmonieën en de bovenal aanstekelijk, perfekt opbouwende altcountryliedjes weten de heren van Wrinckle Neck Mules geen moment de aandacht te verliezen met hun inmiddels vierde cd. Met klasbakken als het al genoemde Fortune Fades, One hand in the Furnace en Pleasure is the absence of Pain weet een liedje als Cracks and Seams door het opdrijvende karakter van de banjo de luisteraar behoorlijk op hol te krijgen. Door het afwisselend aspekt van "Let The Lead Fly", de ijzersterk geschreven songs, de lekker wegklinkende harmonieën, de combinatie van banjo, akoestische gitaar en pedaalsteel, het rauw geproduceerde geheel, maar bovenal door de intensiteit en warmte waarmee de vijf heren van Wrinckle Neck Mules de songs tot je laten komen, maakt van deze plaat eentje die mij niet los gaat laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten