Johnson’s Crossroad is een van de meest aangename muzikale verrassingen van dit jaar. De groepsnaam refereert aan de plek waar de moeder van zanger Paul Johnson is opgegroeid: Johnson Crossroad in West-Virginia. Het kostte de band bloed, zweet en tranen om dit prachtige debuutalbum te realiseren, vandaar de titel "Blood in Black and White". De heren Paul Johnson, Keith Minquez, Justin Eisenmann en Matthew Chase creëren op het album een klankpalet dat geraffineerd zijn muzikale rijkdom prijsgeeft. Het is de mooie mix van emotie, muzikaliteit en creativiteit die deze plaat zo goed maakt. Zanger Paul Johnson weet met zijn doorrookte, rauwe en gruizige stem een sfeer van innerlijke verstilling op te roepen. De sobere en warme akoestische omlijsting sluiten hierbij naadloos aan.
Op deze schitterende plaat staan tien lekker relaxte nummers met veel tempowisselingen. De subtiele samenzang in bluesliedjes als To The Bitter End, Those Lonesome Blues en You need Not Look Me In The Eyes verdoezelen het rauwe randje van Paul Johnsons stem. Een duister en meeslepend gevoel ontstaat door de emotionele dramatiek in Between You And I. De combinatie van Johnsons donkerbruine rauwe stem en de prachtige dobroklanken zijn een streling voor het oor. De opbeurende oldtimeyliedjes Left Behind en Bail Money weten mij door het betoverende mandolinespel uiterst vrolijk te stemmen. Let's have a toast to the memories zingt Paul Johnson tijdens één van de bloedstollende nummers. Ik denk dat wij dat allemaal eens moeten doen. "Blood in Black and White" is zonder twijfel een echte topplaat, een debuut dat meteen al een klassieker kan worden genoemd.
www.myspace.com/johnsonscrossroad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten