Ik heb iets met Steve Vaclavik. Een muzikant uit Florida, die ooit vergeleken is met een oude comfortabele bank. Op het oog lijkt het niets, maar als je er eenmaal op zit wil je er niet meer van af. Je kunt dat eveneens van zijn liedjes zeggen. Steve begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar en perst er op zijn tweede plaat “The Roof Needs More”met gemak elf eigen composities uit. De folk- en americanaliedjes komen bij de eerste beluistering soms wat eentonig over, vergelijkbaar met Bob Dylan in het begin van zijn carrière. De humoristische teksten van zijn drie minuten durende songs zijn essentieel. Hij wordt spaarzaam begeleid door Jody Gray op basgitaar en drums. De akoestische gitaar, mandoline, resonator en banjo neemt Vaclavik zelf voor zijn rekening. De minimale omlijsting geeft een spannend tintje aan zijn monotone nummers, die na langer luisteren helemaal niet zo alledaags klinken als aanvankelijk leek.
Nummers als Seperate Dreams, Sunrise of Gold, Run Mary, Pick Ourselves Up ademen de folky sfeer van Dylans Subterranean Homesick Blues. Op "The Roof Needs More" staan tevens ingetogen en meeslepende songs als het titelnummer van de ep, Autumn Rose en Dance Little Girl. Ik hoop niet dat ik een verkeerd beeld heb gegeven van The Roof Needs More. Deze troubadour laat zeker een eigen gezicht zien en horen op zijn nieuwe schijf. Het laatste album van Steve Vaclavik heeft door zijn eenvormige karakter iets spannends en zal daarom terdege bij de luisteraar opvallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten